Wat is dat toch met het Joodse volk?

Vóór de christelijke jaartelling al in ballingschap. Daarna, in 70 na Chr. de verwoesting van Jeruzalem met de deportatie van de Joden. In de vierde eeuw een verbod op het toetreden tot het Jodendom door keizer Constantijn. Later de verspreiding van het bloedsprookje waarbij Joden beschuldigd werden van het doden van baby’s. De verschrikkelijke pogroms in de Middeleeuwen waarbij complete Joodse dorpen in (Oost-)Europa werden uitgemoord. De oneerlijke processen van onterecht beschuldigde Joden. Het hardnekkige antisemitisme, uitmondend in de holocaust.

Na de systematische uitroeiing van de Joden, besluit de Algemene Vergadering van de VN in 1947 tot een verdeling van het Palestijnse mandaatgebied in een Joodse en een Arabische staat. Het Joodse volk stemt in, maar de Arabieren accepteren dit plan niet, zodat de Joden in 1948 noodgedwongen eenzijdig de staat Israël uitroepen. Egypte, Syrië, Jordanië, Libanon, Saoedi-Arabië en Irak vallen met een overweldigende troepenmacht het kersverse staatje Israël binnen. Tegen alle verwachtingen in houdt Israël stand. Na deze onafhankelijkheidsoorlog biedt Israël vredesonderhandelingen aan en komt met een verdeelplan voor het land. Het aanbod wordt afgewezen. In 1956 stellen Egypte, Syrië en Jordanië een gezamenlijk militair commandocentrum in voor een vernietigingsoorlog tegen Israël. Nog twee oorlogen volgen (1967, 1973) waarin Israël bedreigd wordt door de omliggende landen.

Wat is dat toch met het Joodse volk? Wat is dat toch met dat piepkleine landje waarvan onder meer Iran, Jemen, Hamas, Hezbollah zweren dat het vernietigd moet worden? Voor wie een twee statenoplossing onbespreekbaar is?

Inmiddels is in een nog kleiner deel van dat landje de situatie meer dan erbarmelijk. Hamas die de vernietiging van Israël belangrijker vindt dan de bescherming van de eigen burgers en het gebruik van ziekenhuizen en scholen voor militaire doeleinden niet schuwt. Hamas die eigen burgers openbaar executeert om de tanende macht opnieuw te vestigen. Hamas die voedselhulp onderschept en tegen torenhoge prijzen in Gaza op de markt brengt. Palestijnse burgers die geen plek meer hebben om hun hoofd neer te leggen.

Wat is dat toch met het Joodse volk en Israël? Waarom zouden we daarover schrijven in een kerkblad wat geen politiek orgaan is? Omdat het hier ten diepste niet gaat om seculiere politiek, maar om een geestelijke strijd. Een strijd tegen Israëls God, die wij ook onze God mogen noemen. Er staat veel op het spel. Veel kostbare mensenlevens aan beide zijden zijn al verloren gegaan en het einde van alle geweld is nog niet in zicht.

Wij hier in het Westen zijn maar toeschouwers. Toeschouwers die het moeten doen met onvolledige of onjuiste berichtgeving waardoor het voor Joden wereldwijd onveilig is geworden. Uiteindelijk hebben we geen idee hoe het is om te leven in zo’n geweldig spanningsveld. Wie zijn wij om een oordeel te hebben over Joden die vechten voor hun gijzelaars, over Palestijnen die kozen voor Hamas? Zouden we niet beter kunnen zwijgen? En toch: ‘Omwille van Sion zal ik niet zwijgen, omwille van Jeruzalem zal ik niet stil zijn.’ Niet om vanuit onze bevoorrechte positie met een oordeel te komen. We hebben geen idee. Maar bidden kunnen we wel. Het is zeer bemoedigend dat er in Israël meer openheid komt voor het Woord van God. Steeds meer worden (o.a.) de Psalmen gelezen. Bijvoorbeeld Psalm 69. Koning David schreef deze Psalm in een tijd van grote crises (ook toen). Een Psalm met rijke beloften – hierover later meer. Bemoedigend is eveneens dat er ook in veel moslimlanden openheid is voor het Evangelie. Velen (in Gaza, Libanon, Iran en omliggende landen) verlangen naar vrede. Velen komen tot geloof. Laten we eendrachtig en vurig bidden om de vrede van Jeruzalem. Met de vrede van Jeruzalem zal Jood én Palestijn gediend zijn. Heere, ontferm U.
Ps. 69 vs 14a: “Maar wat mij betreft, mijn gebed richt zich tot U, HEERE”.