(Im)perfect

Het maximaal haalbare, dat is het toch eigenlijk waar wij naar streven? Toch is er vrijwel altijd iemand of een groep mensen die het beter doet en dat daagt ons uit om de volgende keer een hoger of beter resultaat te behalen. De beste van de wereld zijn, dat is slechts voor een enkele persoon of voor een kleine groep weggelegd. Je ziet dit streven terug in sportprestaties, studieresultaten en vergelijkende onderzoeken naar bedrijven en instellingen. Ook in oorlogssituaties is deze wedijver aanwezig, in het laatste geval gaat dit vaak gepaard met rampzalige gevolgen. De winst van de één leidt vaak tot het verlies van de ander of het andere. Het komt ook op milieugebied voor dat hogere productie, wat we positief waarderen, leidt tot verslechtering van het milieu, wat als
bezwaarlijk wordt ervaren.

Het streven naar individuele successen is een boeiend facet van ons mens-zijn en komt op meerdere manieren naar voren. Nogal wat mensen willen betere versies van zichzelf worden. Je kunt hierbij denken aan verbeterde lichamelijke prestaties, een hoger peil van intellectueel presteren en een evenwichtig niveau van emotioneel functioneren. Ook het aanpakken van matige kwaliteiten kan mogelijk worden omgebogen naar een betere kwaliteit. Een aanzienlijk aantal mensen streeft naar een hoog niveau van perfectie of professionele uitmuntendheid. Een topprestatie neerzetten en het aanzien verwerven als van een uitblinkend deskundige op je vakgebied zijn, dat wil toch menigeen?  

Het streven naar perfectie kan zich ook voordoen in persoonlijke relaties. Men probeert de relatie te verdiepen, de onderlinge communicatie te verbeteren en dreigende conflicten te voorkomen of, indien aanwezig, zo snel mogelijk op te lossen. Met als doel om een gezonde en bevredigende verbinding met de partner te bereiken.

Niet altijd worden beoogde doelen behaald, waardoor frustratie en stress kunnen optreden. Het kan zijn dat beoogde doelen te hoog gegrepen en daardoor uiteindelijk onbereikbaar blijken te zijn. Het formuleren van haalbare doelen, waarbij rekening wordt gehouden met persoonlijke capaciteiten en voorkeuren, is voor het bereiken van het gewenste resultaat van doorslaggevend belang.

Streven christenen ook naar een bepaalde mate van perfectie? Ontnuchterend is het in dit verband om vers 19 uit Genesis 1 te lezen, waar God tegen Adam zegt: “Je zult hard moeten werken voor je eten, je leven lang. Daarna keer je terug naar de aarde waarvan je gemaakt bent. Je was aarde en je zult weer aarde worden.” Het is haast demotiverend haast om te beseffen dat, hoe perfect je ook bent of naar welke hoge doelen je ook streeft, het eindresultaat van je leven niets anders is dan aarde of stof.

Is dit dan het einde van het verhaal? Van belang hierbij is te beseffen dat het in de Bijbel niet zozeer gaat om een leven zonder fouten of misstappen dan wel om een streven naar liefde, vergeving en een bepaald niveau van morele volwassenheid en, zeker niet in de laatste plaats, om een liefdevolle band met God. Wij worden door de Bijbelse boodschap aangemoedigd om onze gebreken en tekortkomingen te erkennen en ons te richten op het ontwikkelen van rechtschapenheid en een integere persoonlijkheid.

Paulus helpt ons door te zeggen waar hij naar hij streeft. Omdat Christus hem heeft uitgekozen én om Hem beter te leren kennen, doet hij, Paulus, zijn uiterste best om dat doel ook te bereiken. Over zijn vroegere leven maakt hij zich niet meer druk, hij denkt vooral aan de toekomst. Een toekomst waarbij imperfecte mensen deel worden van het perfecte lichaam van Jezus Christus. Dat is een hoopgevend toekomstperspectief.

---

Wilt u reageren naar aanleiding van deze column? Mail dan naar redactie@hervormdnunspeet.nl.
Klik hier voor een overzicht van alle columns.